Στα όρια του Χριστιανισμού

Ο Γιός του Ψαρά της σειράς Μίτος, είναι πράγματι η χαρά του συμβολισμού μα και η χαρά του μελετητή της εξέλιξης των λαϊκών ιστοριών. Ας τα πιάσουμε όμως ένα ένα τα πράγματα:

Ο κύριος με τα πράσινα που έρχεται τη ώρα της απελπισίας του δύστυχου φτωχού και ζητά τον πρωτότοκο, είναι κάτι που επαναλαμβάνεται συχνά και, όπως έχουμε πει παλιότερα, είναι το στοιχείο-γέφυρα μεταξύ των παλιών λατρειών της Φύσης και του Χριστιανισμού. Ο κύριος με τα πράσινα, έχει εξωγήινες δυνάμεις και, αν και στη συγκεκριμένη ιστορία δεν έχει ζωώδη χαρακτηριστικά, είναι σίγουρα πλάσμα του κάτω κόσμου.

Ο ήρωάς μας, αν και συνετός και καλοσυνάτος, αφού έχει... μαγαριστεί με το τάξιμό του στις σκοτεινές δυνάμεις, δεν μπορεί να συσχετιστεί τόσο με την αγνότητα του χριστιανικού Θεού (να γίνει παπάς), αλλά μπορεί να σώσει την κατάσταση κάπως χρησιμοποιώντας το όνομά Του. Αντίθετα, πάει στο Μαύρο Σχολείο, ένα σχολείο για μαγεία και προστασία από αυτή, κάτι που εξαφανίζεται από τις λαϊκές ιστορίες με το πέρασμα του χρόνου και την πιο αυστηρή επικράτηση του Χριστιανισμού.

Μην ξεχνάμε και το φίδι, αρχέγονο σύμβολο του κακού που ο ήρωάς μας επιλέγει να αντιμετωπίσει όχι με το σπαθί, αλλά με καλοσύνη, κάτι που του βγαίνει σε καλό τελικά. Τέλος, είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς πως γενικά, η γιός του ψαρά παρόλο που δεν εκπαιδεύτηκε χριστιανικά, κλίνει περισσότερο προς τις αρχές αυτές και χρησιμοποιεί τις γνώσεις του από το Μαύρο σχολείο μόνο για να ξεγελάσει τους...κακούς κλέφτες. Από εκεί και έπειτα, τα στοιχεία της φύσης που του μιλάνε και τον καθοδηγούν είναι καθαρά στοιχεία της δημιουργίας του χριστιανικού Θεού και δεν έρχονται σε καμία σύγκρουση με παλαιότερα παγανιστικά πρότυπα.