Ο ρεαλισμός στα παραμύθια

Φυσικά και όλα τα παραμύθια βγάινουν από τη ζωή και τις εμπειρίες των ανθρώπων, αλλά η ιστορία της Μαϊταγκάρρι έχει τόσα ρεαλιστικά στοιχεία, που θα μπορούσαμε κάλλιστα να πιστέψουμε πως είναι αλήθεια. Με συγκρατημένα εφέ και μαγικά, η κακιά και η καλή μάγισσα δεν κάνουν δα και τίποτα το τρομερό, κάτι σκιές στον τοίχο με μαγικά ματζούνια και ένα παλατάκι για κατοικία στην κουφάλα μιας ιτιάς, σιγά!

Η Μαϊταγκάρρι, παράσταση από το Θέατρο Μαριονετών του Ήλιου των Βάσκων, 2012

Σκεφτείτε το έτσι: Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια; Ο πόλεμος της Τροίας; Έχουμε λίγο τον Αχιλλέα που τον μάγεψε η μάνα του, μετά έρωτα με κάτι θεές να κατεβαίνουν στη γη, απίστία και πόλεμο (πολύ γήινα πράγματα) και μετά το επικό ταξίδι όλο θαυμαστά πλάσματα και μαγεμένους τόπους και ανθρώπους.

Η συγκεκριμένη ιστορία είναι ατμοσφαιρική με μεγάλη λογοτεχνική αξία. Και το οικολογικό της μήνυμα είναι αξιόλογο. Όταν αρχίζει να αναφέρεται ο πόλεμος, τότε κάνει την εμφάνισή της η μάγισσα του Ζαλντίν και παράλληλα με τις εικόνες από τη μάχη και τους νέους που βρίσκονται εκεί έρχεται και το διαμελισμένο παιδικό χεράκι - το τέλος της αθωότητας. Αργότερα, όταν ο ευγενικός ιππότης συνέρχεται από τη βία και την επίθεση του μαινόμενου συγχωριανού του, βρίσκεται κοντά στη φύση, ατάρραχη και γεμάτη ζωή, τα στοιχεία της (οι νύμφες) του βγάζουν την πανοπλία γιατί δεν ταιριάζει με την επιστροφή στις... ρίζες. Η φύση δεν πείραξε τον ήρωα, και αυτός γύρισε για να απονείμει δικαιοσύνη (η παρουσίαση των Βασκικών εθίμων προς τους ξένους είναι ακόμα ένα εξτραδάκι). Η τελευταία σκηνή τα λέει όλα όμως. Η καλή νεράιδα κατατροπώνει την κακιά (ενώ πριν είδαμε να νικά η αγάπη) και η Μαϊταγκάρρι αναγκάζεται να μαζέψει τα μπογαλάκια της και να φύγει με τον ερχομό του νέου κόσμου και της βιομηχανίας - ήταν ο πόλεμος που είχε καθυστερήσει τις εργασίες και η φύση βρήκε τη κατάλληλη στιγμή να απλωθεί. Αλλά ο πόλεμος τελέιωσε και τα οπλοστάσια ξαναχτίζονται, τα καμίνια καίνε. Ο καιρός των ανθρώπων είναι εδώ.