Οι τρανοί Τσίμσιαν
Άλλη μια ιστορία με περιττώματα, γάμους, απαγωγές, ζώα και ανθρώπους όλα να μπερδεύονται. Με αυτό το κείμενο θα βοηθήσουμε με κάποιες απορίες που μπορεί να έχετε, αλλά όχι με όλες μιας και άλλες ιστορίες θα είναι καλύτερα παραδείγματα απ'όπου θα μπορέσουμε να πιαστούμε. Αλλά για την ώρα:
Οι Τσίμσιαν ήταν και ευτυχώς είναι ακόμη λαός που ανέβηκε στη Νότια Αλάσκα από τον Νότιο Καναδά. Η αναφορά του ποταμού Σκίνα είναι αληθινή, αφού εκεί έμεναν αρχικά. Μετά από διωγμούς και μαζικούς θανάτους από αρρώστιες που έφεραν οι Ευρωπαίοι, οι Τσίμσιαν κατάφεραν να διεκδικήσουν εδάφη και να εγκατασταθούν στη Νότια Αλάσκα στις αρχές του 20ου αιώνα. Τον νέο τους τόπο τον ονόμασαν... Νέα Μετλακάχτλα!
Από τους πιο πολυάριθμους και πιο κυριαρχικούς λαούς της περιοχής, οι Τσίμσιαν, ο λαός δηλαδή, αποτελούνταν από τέσσερις φατρίες και πολυάριθμες φυλές. Οι τέσσερις φατρίες είναι:
1) Οι Αετοί
2) Οι Όρκες (για τους πιο ηπειρώτες, οι Επιλόβιοι)
3) Οι Λύκοι
4) Οι Βάτραχοι
Οι φυλές είναι γύρω στις δεκαπέντε και αν το όνομα του ήρωα Γκουνάξνεσεμγκ Α Ντ σας φαίνεται γλωσσοδέτης, τότε αφήστε τα ονόματα των φυλών καλύτερα. Αυτή η διαφοροποίηση μεταξύ λαών, φατριών και φυλών είναι πολύ σημαντική. όλοι τους αυτοαποκαλούνται Τσίμσιαν και έχουν κοινές παραδόσεις, θεσμούς, αξίες κ.λπ. Οι τέσσερις φατρίες στη συνέχεια έχουν το έμβλημα, το... οικόσημό τους, όπως μας λέει και η ιστορία μας. Σε αυτές τις φατρίες μετά ανήκουν και οι φυλές, πολύ συχνά με στενούς συγγενικούς δεσμούς.
Η κληρονομικότητα περνούσε μέσω της μητέρας και τα παιδιά ανήκαν στο οικόσημό της, απαγορεύονταν οι γάμοι ανάμεσα στο ίδιο οικόσημο και παρόλο που οι γυναίκες πήγαιναν να μείνουν με τον άνδρα τους, οι γιοί τους πάντα γυρνούσαν στον τόπο της μητέρας τους να εκπαιδευτούν από τον αδερφό της και θείο τους.
Επίσης πολύ σημαντικό για τους Τσίμσιαν ήταν τα ποτλάτς, τα γλέντια. Γινόντουσαν δύο φορές το χρόνο και αποσκοπούσαν στην εκπαίδευση, την ένδειξη πολιτικής και οικονομικής ισχύος μα και αλληλοβοήθειας σε όσους ήταν λιγότερο τυχεροί.
Τέλος, ο χαλκός ήταν ένδειξη μεγάλου πλούτου και ευημερίας και η δουλειά με τον χαλκό φυλασσόταν για τους αρχηγούς, όπως μαθαίνουμε και στην ιστορία μας. Μάλιστα, η αρχόντισσα φορά μπρούντζινα βραχιόλια, ενδεικτικό της θέσης της και όταν μάλιστα νομίζουν οι άλλοι ότι αυτά είναι και το προϊόν της αφόδευσής της, τότε… είναι πράγματι ευλογημένη και σημαντική!
Έτσι, η ιστορία που ακούσαμε, έχει πολλές αναφορές σε πολλαπλά στοιχεία της κουλτούρας των Τσίμσιαν. Από τη γυναίκα με τα βραχιόλια της και την κατανόηση που δείχνουν όλοι σαν θέλει να γυρίσει στο χωριό της, μέχρι τη θυσία του κανό για να γίνει χαλκός και το γεύμα που ανεβάζει τον ήρωά μας σε θεό. Μέχρι και για τον ξεριζωμό τους από τον τόπο τους μάθαμε!
Και οι Όρκες; Οι Χήνες, οι Κάστορες και οι Μαύρη Αρκούδα; Είναι άνθρωποι ή ζώα; Αυτό θα το αφήσουμε να εξηγηθεί καλύτερα από άλλον λαό, άλλη ιστορία... μια άλλη φορά.
Πηγές:
- Boas, F. (1912). Tsimshian texts. Publications of the American Ethnological Society, 3(2).