Οι Αράπαχο που ανέβηκαν στον ουρανό.
Το μαγικό κορίτσι λοιπόν, γεννημένο από τη σάρκα των ανθρώπων προσπαθεί ξανά και ξανά να γίνει θνητό μέρος αυτού του κόσμου. Μα απ' ότι φαίνεται, ο κόσμος είναι κακός και τελικά αποφασίζει να βάλει ένα τέλος στον πόνο τον δικό της και αυτών που την ανέθρεψαν χρησιμοποιώντας τη θεϊκή της υπόσταση για να ανυψώσει την ίδια και τους αγαπημένους της στον ασφαλή ουρανό. Αυτά όμως ισχύουν για τους προγόνους των Αράπαχο. Ποιοι είναι όμως οι Αράπαχο που πιστεύουν τέτοια πράγματα;
Οι Αράπαχο σήμερα ζουν στις περιοχές του Ουαϊόμινγκ και της Οκλαχόμα. Έφτασαν στην ήπειρο της Β. Αμερικής πριν από περίπου 15.000 χρόνια μέσω της Ασίας από το πέρασμα Μπέρινγκ (Αλάσκα-Ρωσία). Αναλύσεις DNA, καθώς και αρχαιολογικές και ανθρωπολογικές έρευνες αποδεικνύουν πως ήταν από τους πρώτους κάτοικους της ηπείρου κα μάλιστα ξεκίνησαν να ζουν ακόμη ανατολικότερα, δίπλα στις Μεγάλες Λίμνες. Σήμερα, έχουν χωριστεί σε δυο καταυλισμούς και ο πληθυσμός τους φτάνει τους 12.000. Όπως και με τόσες άλλες συμφωνίες που τεχνικά ισχύουν μέχρι και σήμερα (και δυστυχώς καταπατώνται καθημερινά), ο Αραπάχο το 1851 είχαν απόλυτο έλεγχο σε έκταση που ξεκινούσε από τον Καναδά και έφτανε μέχρι το Κάνσας. Μια άλλη συμφωνία που έγινε δέκα χρόνια μετά, το 1861 (που μόνο συμφωνία δεν ήταν), τους πήρε πίσω όλη τη γη περιορίζοντάς τους απίστευτα πολύ. Έτσι, επίσημα πια, χωρίστηκαν στα δυο και μοιράστηκαν γη με του Σεγιέν και άλλους λαούς.
Η ίδια η λέξη Αράπαχο σημαίνει "οι άνθρωποι". Παρόλο που κρατούν αρκετά ήθη και έθιμά τους μέχρι και σήμερα, ήταν από τους λαούς που υπέστη τη χειρότερη πολιτιστική καταστροφή όταν 10.000 παιδιά απήχθησαν από τους λευκούς κατακτητές και μεταφέρθηκαν σε σχολεία χιλιόμετρα μακριά για να "πεθάνει ο Ινδιάνος που είχαν μέσα τους". Ακόμη και σήμερα αποκαλύπτονται μαζικοί τάφοι όπου τα παιδιά θάβονταν έχοντας πεθάνει από κακουχίες και κακοποίηση. Χώρια που όσα επιζούσαν έχαναν πλήρως την ιστορία, κουλτούρα, γλώσσα τους...
Κάποια απο τα έθιμα που έχουν κρατήσει όσοι δεν είναι Χριστιανοί ακομη, ακολουθούν τον ανιμισμό, δηλαδή την πίστη που έχουμε συναντήσει και σε άλλους Ιθαγενείς λαούς ότι όλα τα πράγματα έχουν ψυχή κι όλα συνδέονται. Μια από τις πιο γνωστές τελετές τους είναι ο Χορός του Ήλιου που γίνεται με τρομερή ακρίβεια και ακολουθείται αυστηρή ιεραρχία όταν αυτή τελείται. Είχε ξεκινήσει αρκετά αιματοβαμμένη, με τους συμετέχοντες να στροβιλίζονται σε έκσταση λαβωμένοι από τόξα, αλλά σύντομα αυτό άλλαξε σύμφωνα με τους εθνογράφους. Η γλώσσα τους σήμερα βρίσκεται στα πρόθυρα της εξαφάνισης και γίνονται τρομερές προσπάθειες να διατηρηθεί.
Ο Αράπαχο έφτιαχναν τις σκηνές τους από δέρματα βισώνων και βουβαλιών μιας και ήταν δεινοί κυνηγοί, μάλιστα φημήζονται πως ήταν οι καλύτεροι. Αυτό τους επέτρεπε να στήνουν και να ξεστήνουν τις σκηνές τους εύκολα και γρήγορα μιας και ήταν νομαδικός λαός και μετακινούνταν συχνά. Είχαν ειρηνικές σχέσεις με τους Σιού, Κίοουα και Κομάντσι μα πάντα βρίσκονταν σε πόλεμο με τους Σοσόνι, Oύτε και Πάουνι. Οι άνδρες ήταν υπεύθυνοι για το κυνήγι και οι γυναίκες και οι διπνεύματοι για τη φροντίδα του σπιτιού, από την ετοιμασία των δερμάτων μέχρι τα σκεύη από πηλό. Οι διπνεύματοι λοιπόν ήταν ένα τρίτο φίλο που αναγνώριζαν οι Αράπαχο καθώς και άλλοι Ιθαγενείς. Δεν ήταν ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες, αλλά ένα τρίτο φύλο - κάποιοι γεννιούνταν με τα γνωρίσματα του ενός ή του άλλου φύλου βιολογικά, αλλά αν αργότερα ζούσαν τη ζωή τους διαφορετικά αυτό θεωρούνταν φυσιολογικό και μάλισταν έκαναν και οικογένειες. Πολλοί πίστευαν πως κατείχαν και αλλόκοσμες δυνάμεις. Το Σκληθρόποδο Κορίτσι του παραμυθιού μας θεωρούνταν κι αυτό Χαξού-ξαν (δηλαδή τρίτο φύλο), μιας και δεν είχε γεννηθεί από το στομάχι μια μητέρας μα από την ανάγκη ανδρών για παρέα!
Πηγές: