Δεν έχουμε πάντα καλό τέλος...

Γρύπες, νάνοι, μάγισσες, νύμφες, δικέφαλα λιοντάρια, γίγαντες, γοργόνες... και δώς του ποιήματα, τραγούδια, περιγραφές και διάλογοι που κρατάνε ώρα και χαρακτήρες που εξελίσσονται και αλλάζουν μπροστά στα μάτια μας!

Το μπαρόκ είναι εμφανέστατο σε αυτή τη γαλλική ιστορία του Κίτρινου Νάνου. Είναι τρομερά περιγραφική χωρίς να αφήνει λεπτομέρεια απ' έξω. Γνωρίζουμε όλες τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων (φιλικές και συγγενικές) και οι παύσεις στον ρυθμό της δράσης γίνονται όταν μπαίνουμε στα μυαλά των ηρώων οπότε και ακούμε τον πόνο και το σκεπτικό τους. Έχουμε ηθικά διδάγματα και πολύ δράμα, σκληρότητα, αυτοθυσία και τιμή.

Δυστυχώς όμως, στο τέλος μας μένει μια πικρή γεύση αφού μετά από όλα αυτά, οι ήρωές μας πεθαίνουν και μάλιστα οι κακοί δεν πληρώνουν ποτέ. Ο μόνος τρόπος να σωθεί η κατάσταση είναι να γίνει μια συμβολική κίνηση από τον χαρακτήρα που προσπάθησε να υπερισχύσει η αγάπη - να μεταμορφώσει τους ανθρώπους σε κάτι επίγειο που ξεπερνάει όμως την ανθρώπινη φύση, σε δέντρα με μακροζωία. Κάτι είναι και αυτό...