Αχ, αυτές οι αλεπούδες!
Δεν είναι ούτε η πρώτη μα ούτε και η τελευταία φορά που οι αλεπούδες παίζουν σημαντικό ρόλο στη διεκπεραίωση των άθλων των ηρώων μιας ιστορίας. Φιλικές, έξυπνες και παραδοσιακά πονηρές, οι αλεπούδες εμφανίζονται σε ιστορίες ιθαγενών της Βορείου Αμερικής (όπως θα δούμε και αργότερα), στο πλευρό Ινδικών θεοτήτων και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του περιβάλλοντος της αφιλόξενης Αυστραλιανής ερήμου των Αβορίγινων. Οι Μάγιας τις θεωρούν κολπατζήδες που πάντα ανταγωνίζονται τους λαγούς και οι Ιρλανδοί ως συντρόφους των νεράιδων και των ξωτικών.
Οι αλεπούδες παρουσιάζονται ως εγκεφαλικά πλάσματα, δεν χρησιμοποιούν βία παρά μόνο για να φάνε καμιά κοτούλα και πολύ συχνά ταξιδεύουν πλάι πλάι με τον ήρωα της ιστορίας. Είναι αυτές που έχουν το σχέδιο για το καλύτερο αποτέλεσμα και πάλι πολύ συχνά είναι αυτές που βγάζουν το φίδι από την τρύπα (κυριολεκτικά).
Η αλεπού έχει μια μακροχρόνια σχέση με τον άνθρωπο. Αντίθετα από τον υπάκουο σκύλο και την σπιτωμένη γάτα, πλησιάζουν τους ανθρώπους, μα πάντα γυρνούν στη φύση. Είναι πνεύματα της Φύσης και αναπόσπαστο κομμάτι της, γνωρίζουν όλα τα κατατόπια και αποτελούν κρίκο επικοινωνίας ανάμεσα στο επίγειο και το μαγικό. Για παράδειγμα, στην Ιαπωνική μυθολογία, από τις πιο γνωστές ενσαρκώσεις των πνευμάτων της Φύσης είναι τα Κιτσούνε, οι ανθρωπόμορφες αλεπούδες που πετούν, είναι ημιδιάφανες, βοηθούν μα και παραπλανούν πολλές φορές τους ανθρώπους.
Σε Αφρικανικά παραμύθια, οι αλεπούδες γεννιούνται από ανθρώπους, κάτι που θεωρείται φυσιολογικό και εκτελούν τις αποστολές τους όπως θα τις εκτελούσε ένας άνθρωπος. Συχνά, είναι μεταμορφωμένες/καταραμένες γυναίκες ή μεταμορφώνονται οικειοθελώς σε ανθρώπους για να πλαισιώσουν και να βοηθήσουν την κατάσταση. Σκεφτείτε λίγο πόσους μύθους του Αισώπου ξέρετε όπου πρωταγωνιστής είναι η αλεπού.
Τέλος, στη συγκεκριμένη ιστορία της Κουτσής Αλεπούς, ένα άλλο σύμβολο που αξίζει να κοιτάξουμε, είναι η σχέση μεταξύ του χρυσού "εργαλείου" που αν το χρησιμοποιήσει ο ήρωάς μας τότε θα βρει τον μπελά του, σε αντίθεση με το απλοϊκό εργαλείο. Είναι ένα κάλεσμα σε απόρριψη των μεγαλείων και στον ενστερνισμό της απλής, αγροτικής ζωής, χωρίς την επιβάρυνση από τα πλούτη. Στο κάτω κάτω, κάθε φορά που ο κάθε αφέντης αποπειράθηκε να διατυμπανήσει το χρυσό και πολύτιμο απόκτημά του... ρεζιλεύτηκε!