Ένας Μοϊκανός πάει στους Τσινούκαν
Ακούγεται σαν αρχή ανέκδοτου, αλλά αυτή η ιστορία είναι κάθε άλλο παρά αστείο. Μας μιλά για την υπευθυνότητα, για τη σημασία της κοινωνικής ζωής και συνοχής και πως ίσως τελικά η απώτερη τιμωρία για τον άνθρωπο να είναι η μοναξιά. Οι Τσινούκ δεν είναι ο μόνος λαός που θεωρεί τα δίδυμα παιδιά κακορίζικα, μα σίγουρα, η πλειοψηφία των Ιθαγενών δεν είχαν κανένα πρόβλημα με αυτά. Πάμε να δούμε κάποια πράγματα για τους Τσινούκ λοιπόοοοον...
Οι Τσινούκ είναι καταρχήν ο λαός και φυλές τους αποτελούν οι Κάτω Τσινούκ, οι Κλάτσοπ, οι Ουίλαππα, οι Ουαχκιάκουμ και οι Καθλαμέτ που στην παρούσα φάση πασχίζουν να αναγνωριστούν από την κυβέρνηση των Η.Π.Α. ως επίσημες φυλές. Οι Τσινούκ ήταν από τους Ιθαγενείς που πίεζαν από μικρή ηλικία τα κεφάλια τους να γίνουν επίπεδα, μια πρακτική που οι λευκοί, ή όπως τους λένε οι Τσινούκ "οι Αλλαχτές" βρήκαν βάναυση και πρωτόγονη. Παρόλ' αυτά που διατήρησαν εμπορικές καλές και στενές σχέσεις με τους Ευρωπαίους ανταλλάσσοντας αγαθά όπως σολομό (την κύρια τροφή τους), γούνες, ακόμη κκαι μαλακό χρυσό που έβρισκαν στα ποτάμια. Σημάδια της ύπαρξής τους στην περιοχή υπάρχουν από το 12.000 π.Χ. και η πρώτη επαφή ήταν με Ισπανούς στα 1700 και στα μέσα 1850 κατέφτασαν και οι Αγγλοσάξονες
Ήταν φιλήσυχος λαός και ζούσαν στα λεγόμενα "μακρόσπιτα". Σε αυτά κάποιες φορές μπορούσαν να ζουν ακόμη και 60 μέλη μιας οικογένειας (και εξ αγχιστείας εννοιείται!). Η περίπτωση του λαού αυτού είναι ιδιαίτερη, γιατί προσπαθουν εδώ και χρόνια να αναγνωριστούν σαν έθνος ή έστω σαν φυλή, αλλά κυβέρνηση μετά από κυβέρνηση τους αρνείται τέτοια αναγνώριση. Πότε με τη δικαιολογία της κοντινής συγγένειας με άλλες φυλές και πότε με τη δικαιολογία της μη μοναδικότητας της γλώσσας τους, από το 1851 οι Τσινούκ παλεύουν να αναγνωριστούν ως ξεχωριστός λαός. Αυτό έχει κυρίως να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο διώχθηκαν από τον τόπο τους, που ήταν πρωτάκουστος. Ξεριζώθηκαν βράδυ από το πολύ πλούσιο σε πρώτες ύλες δέλτα του ποταμού στο οποίο ζούσαν και από εκείνη τη στιγμή οι λευκοί δεν τους ξαναέδωσαν σημασία. Οι Τσινούκ από το 1890 κιόλας κινήθηκαν νομικά, αλλά δυστυχώς έβρισκαν την μια μετά την άλλη πόρτα κλειστή. Το 1982 επιτέλους αναγνωρίστηκαν ως έθνος, αλλά χωρίς κανένα δικαίωμα επιστροφής στον τόπο τους. Ακόμη παλεύουν και ακόμη αναζητούν πλήρη αναγνώριση των δικαιωμάτων τους στη γη των προγόνων τους.
Η τροφή τους προερχόταν κυρίως από τα νερά. Οι άνδρες έπιαναν σολομό και άλλα ψάρια ενώ οι γυναίκες θαλασσινά, οστρακοειδή, μούρα και διάφορες ρίζες. Χρησιμοποιούσαν κοχύλια ως νόμισμα. Δεν μετακινούνταν, παρέμεναν σε ένα σημείο και η τέχνη τους έχει να κάνει κυρίως με την παραγωγή καλαθιών και τη ζωγραφική θαλάσσιων πλασμάτων και θαλασσοπουλιών. Μέχρι και το σύμβολο της φυλής τους αποτελείται από έναν σολομό με το πρόσωπο ενός πνεύματος. Δυστυχώς δεν μπορούμε να σας το δείξουμε απευθείας, μόνο μέσω των συνδέσμων που σας παραθέτουμε παρακάτω. Χρησιμοποιούσαν σκοινί από σατίβα για να δημιουργήσουν μονάδες μέτρησης μήκους μα και πανοπλίες από τυλιγμένο σφικτά σκοινί. Αυστηρά πατριαρχική κοινωνία, αγαπημένη ασχολία τους ήταν ένα παιχνίδι αντίστοιχου οτυ σημερινού λακρός, το Κοχό, που το έπαιζαν οι πατεράδες με τους γιούς τους.
Το οτι αυτή η ιστορία λέγεται από έναν Μοϊκανό επισκέπτη έχει να κάνει με τη σχέση που έχουν οι Τσινούκ, οι Μοϊκανοί και οι Νάβαχο, μια άλλη φορά όμως. Μέχρι τότε, όμως Κλαχόουιγια!
Πηγές: